خانه‌های نیمه‌راه(مراکز توانمند سازی و جامعه پذیری افراد بهبود یافته از اعتیاد) به‌عنوان یکی از موثرترین برنامه‌های اجتماعی کشور، نقش حیاتی در بازتوانی زنان بهبود‌یافته از اعتیاد و بی‌سرپناه دارند. اما متأسفانه در سال‌های اخیر، چالش‌های جدی در مسیر فعالیت این مراکز ایجاد شده است. مشکلات مالی سازمان بهزیستی و تلاش برای جبران کسری بودجه باعث شده تا برخی تعهدات این سازمان نسبت به سازمان های غیر دولتی نادیده گرفته شود.

به‌عنوان نمونه، در سال ۱۴۰۱ خانه نیمه‌راه “سیمای سبز رهایی” تنها مرکز زنان و دختران تهران که تحت نظارت سازمان بهزیستی فعالیت می‌کند، پذیرای ۲۰ زن بهبود‌یافته بود. اما بهزیستی به بهانه نداشتن کد ملی برخی از این زنان، از پرداخت هزینه‌های نیمی از آنها خودداری کرد. این در حالی است که خانه نیمه‌راه برای زنان بی‌سرپناهی تأسیس شده که طبیعتاً برخی مدارک شناسایی ندارند. همچنین درخواست‌هایی مانند عدم پذیرش ایشان در روز تعطیل تا بازگشایی ادارات دولتی جهت صدور معرفینامه و آوارگی زنان در خیابان آن هم در شرایطی که ایام تعطیل و کار ادارات دولتی به دلایل آلودگی هوا مشخص نیست، نه‌تنها غیرمنطقی است بلکه نشان‌دهنده نگاه غیرواقع‌بینانه به شرایط زنان آسیب‌دیده است.

ما به‌عنوان فعالان اجتماعی، آماده‌ایم با مشکلات مالی سازمان بهزیستی همدلی و همکاری کنیم، اما پذیرش فشارهای غیرمنطقی و اعمال قوانین نادرست، در شأن هیچ نهادی نیست. این مسائل به‌جای حمایت از خانه‌های نیمه‌راه، آن‌ها را در معرض تعطیلی قرار می‌دهد و زنان بی‌سرپناه را به خیابان‌ها بازمی‌گرداند.

از مسئولین کشور، به‌ویژه رئیس محترم سازمان بهزیستی و وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، درخواست می‌کنیم در انتخاب مدیران استانی سازمان بهزیستی دقت بیشتری به خرج دهند و افرادی را منصوب کنند که با پیچیدگی‌های آسیب‌های اجتماعی آشنا باشند. همچنین، قوانین و دستورالعمل‌های مرتبط با خانه‌های نیمه‌راه باید با درک شرایط واقعی این زنان و مؤسسات بازنگری و اصلاح شوند.

تعطیلی یک خانه نیمه‌راه نه‌تنها به معنای پایان یک مأموریت اجتماعی، بلکه شکستی برای کل جامعه است. ما همچنان به کار خود ادامه خواهیم داد، حتی اگر بدون حمایت و نظارت رسمی باشد، زیرا باور داریم که هر زن بهبود‌یافته‌ای حق یک زندگی جدید و انسانی را دارد.